Gnostische invloeden Pro-Mirari-Art
Kernthema: 'Sta op en herinner jezelf'
De gnostiek is een vroegchristelijke stroming uit de eerste eeuwen van onze jaartelling.
Kernthema van de gnostiek is dat de mens vergeten is wie hij in werkelijkheid is.
Jezus is in de gnostische teksten een boodschapper die de mens oproept zichzelf te herinneren:
‘Sta op en herinner jezelf’.
Gnosis is het Griekse woord voor kennis en betekent hier kennis van het ware zelf.
Omdat je als mens met je leven deel bent van de werkelijkheid, is het kennis van het ware zelf. Gnosis als kennis is kennis van 'het Al'in: alle zijnde dingen aanwezig.
Wie dit Zelf kent, kent het Al, kent zijn of haar afkomst en kent de bron van het zijn .
De gnostiek als christelijke stroming zowel als mystiek, dient te worden onderscheiden van het traditionele, kerkelijke christendom zoals dat bij het concilie van Nicea in 325 werd geïnstitutionaliseerd.
Volgens de verzoeningsleer, die bij dat concilie werd uitgeroepen tot de zaligmakende waarheid van het christendom, zou Jezus de eniggeboren zoon van God zijn, zelf ook God, die met zijn lijden moest boeten voor de zonden of onwetendheid van de mensheid.
Niets daarvan treft men aan in de gnostische teksten.
Voor Gnostiek is kennis het weten zonder te weten gelegen in heel het leven zelf en in de mens gekend wordt als het geweten .
Vanaf het concilie van Nicea werd de gnostiek door de kerk van Rome met steun van de Romeinse keizers fel bestreden.
Wat niet wegneemt dat ook Christus werd vermoord om Zijn kennis van het leven zelf .
Het verhaal
Pro-Mirari-Art verwondering en bespiegeling.
Je kunt het schilderwerk van Frans Geenen een kleurrijk pallet met een levensbeschouwelijke inslag noemen.
Hij houdt zich voornamelijk bezig met hoe de beeldvorming van de mens ontstaat en hoe we hier als mens op reageren.
Frans is een kunstenaar die puur vanuit zijn gevoel intuïtief werkt, filosofisch ingesteld is en meditatief tijdens het proces bezig is.
Gedachten stromen, beelden ontstaan, het brein probeert het te plaatsen in een ruimer perspectief. Hoe langer je voor zijn werk staat, des te meer je wordt meegenomen in de oneindigheid van de door hem bereikte ruimte. Hoe langer je ernaar kijkt, hoe meer je gaat zien.
Zijn schilderijen zien er bijna als monnikenwerk uit. Ze stralen liefde, angst en een vorm van schilderend zoeken uit. Frans zelf zegt: ‘er is geen begin en geen einde, de dingen zijn zoals ze zijn en ze gaan zoals werken’. En dat is heel duidelijk te zien als je naar zijn werk kijkt, laag over laag opgebouwd met acryl en olieverf.
Als kijker kun je ontdekken dat het werk van Frans ontstaat vanuit een meditatieve weg naar binnen. Het schilderen is voor hem een methode om hierover na te denken en de wetmatigheden van en in het leven te ontdekken. Maar vooral ook om de toeschouwer tot nadenken en verwondering en inspiratie aan te zetten.
Wie het werk van Frans al langer kent, ziet dan ook een duidelijke parallel tussen zijn kunst en zijn persoonlijke beleving. Frans doorleeft wat hij schildert en raakt zelf verwonderd door de dynamiek van het leven die hij in zijn vorm ontdekt heeft. Een dynamiek waarmee hij zich als mens mee kan identificeren en waar men zich aan over kan geven.
Door de beeldvorming die daardoor ontstaat, geeft Frans op zijn beurt op positieve wijze, meer identiteit aan het leven zelf. Schilderen is voor Frans mee participeren in de samenleving en ja zeggen tegen het leven zelf, welke als energetische bewuste creatieve kracht, volgens Frans in alles werkzaam is.
